3 november: maximaal op de wielerbaan

Maximaal op de wielerbaan! Dat gingen wij, een groep van 20 collega’s, wel “even” doen. Tenminste, dat dachten we nog toen we buiten stonden.

Binnen het Velodrome verdween die grootspraak heel snel. Wat is die baan stijl! Daar kan je toch nooit op fietsen?? Blijkbaar wel, volgens trainster Caroline. Alleen dien je je dan wel aan een waslijst met tips en regels te houden. Een half uur (!) had Caroline nodig om ons de theorie bij te brengen en we hoopten op wat geruststellende woorden. Maar met uitspraken zoals ‘jullie zijn het gevaar’ en ‘minimaal met 40 km per uur moet je door de bocht’, namen de zenuwen niet af.

We gingen de baan op, nadat we eerst allemaal de perfecte fiets, helm en klik schoenen hadden gekozen (zelfs daarin was Caroline heel streng, schoen of helm niet perfect, leverde meteen een standje op). De baan op was voor bijna iedereen wennen. We moesten heel langzaam op het onderste vlakke deel rijden. Maar zelfs dat was al spannend. Een baanfiets zit wel even anders dan een gemiddelde fiets. De fiets heeft geen remmen of versnellingen en je benen stilhouden kan ook niet. En dat laatste is nog best een uitdaging. Als je al even je benen stil wilt houden, om te verzitten bijvoorbeeld, protesteert je fiets en moet je door. Dus de eerste rondjes waren vooral bedoeld om de fiets te leren kennen.

En na een tijdje went het eigenlijk wel. Blijkbaar kan je ook zonder te remmen stoppen, al zou ik nu niet meer weten hoe… Na de kennismakingsronde werd de groep in tweeën verdeeld zodat we wat oefeningen konden doen op het rechte stuk. Om pionnen heen rijden, “kijken, kijken, kijken!”, en rustig doortrappen.
De één vond het wat spannender dan de ander maar het zag er bij iedereen goed uit, vond ik. Al was Caroline het daar natuurlijk totaal niet mee eens. We moesten niet vergeten te kijken, afstand houden van elkaar en ook nog blijven trappen. Toch bleef iedereen overeind en reed zijn rondjes. Als je maar doorzet, kom je er vanzelf.

En stiekem was het eigenlijk ook best leuk. De tijd vloog (ook) voorbij waardoor er nog maar voor een kleine groep tijd was om echt de bocht uit te proberen. Steeds harder moesten we gaan rijden tot dat je de bocht wel door moest om er niet uit te vliegen. En eerlijk waar, als je eenmaal in de bocht zit, gaat het net zo makkelijk als het er op tv uitziet. Je hebt dan echt niet door hoe stijl het is, als je maar maximaal blijft gaan. Daarom ook die titel natuurlijk. 
Helaas deed Strava (een app waarmee je sportactiviteiten kan meten) het niet in het Velodrome, dus we zullen nooit weten hoe maximaal we gingen en of we in de buurt kwamen van het wereldrecord. 
Maar genoten hebben we allemaal, dus zeker voor herhaling vatbaar!

Maartje Klein